Waarom Freddie Mercury dé inspiratiebron is voor elke copywriter

Liever luisteren? Dat kan.

Ben jij copywriter en heb je inspiratie nodig? Zoek je de energie om je letters te laten dansen als Tina Turner en vanaf het scherm direct in het gezicht van je lezers te laten spatten? Kijk en luister dan naar Freddie Mercury, de legendarische leadzanger van Queen - en behalve legendarische leadzanger ook professioneel paradijsvogel, godfather of glamrock, Engelands’ wildste podiumdier ooit én de enige die het ooit voor elkaar kreeg om een outfit die bestaat uit een wit hemd en een simpele spijkerbroek te verheffen tot intergenerationeel modeverschijnsel. Oh, en zijn snor... 

Om je te laten lezen wat ik bedoel, doe ik kort verslag van dit filmpje, om preciezer te zijn: zijn optreden op Live Aid, een van de grootste concerten allertijden. 

‘’Queen works’’ staat op het spandoek van iemand in het publiek. En die iemand heeft gelijk. Queen works nu al, want het loopje waarmee Freddie Mercury een seconde later het podium op komt gerend, een loopje dat het midden houdt tussen een ontsnapte discogiraffe en een warming-up van James Fonda, verraadt dat hier iets bijzonders staat te gebeuren. 

Freddie wéét dat hier iets bijzonders gaat gebeuren. Je ziet het aan zijn grijns, die aan beide kanten van zijn gezicht een centimeter of tien uitsteekt. Met die grijns zwaait hij naar het publiek, naar zíjn publiek, en slaat hij een paar keer in de lucht - waarom weet ik niet, maar het ziet er weergaloos uit, het publiek gaat door het dak en het universum zegt dat in de lucht slaan is wat je doet als je de bom bent. 

Freddie vindt dat het tijd is om dat universum op z’n kop te zetten, dus loopt hij naar zijn pianokruk - en improviseert hij onderweg naar die kruk nog wat moves waar de eerdergenoemde James Fonda alleen maar van kan dromen. Aangekomen bij zijn kruk slaat Freddie eerst op de kruk en daarna op de piano. Het universum kantelt al een beetje.

Ho, wacht, had ik zijn outfit al genoemd? Dat ga ik in ieder geval doen, want je kunt niet naar Freddie op die kruk kijken zonder te zien wat daar outfit-technisch gezien voor bijzonders gebeurt. Een wit hemd. En een simpele spijkerbroek. Niks bijzonders. Tenminste, dat zou je zeggen. Maar trek het maar eens aan. Honderd procent kans dat iemand tegen je zegt dat je op Freddie Mercury lijkt. Weet je hoe dat komt? Freddie Mercury draagt geen wit hemd, dat witte hemd draagt Freddie Mercury. Freddie Mercury draagt geen simpele spijkerbroek, die simpele spijkerbroek draagt Freddie Mercury. De heilige drie-eenheid van wit hemd, simpele spijkerbroek en een riem op de grens tussen die twee, vormt een geheel dat niet in woorden te vangen valt, behalve in een naam, in één naam op precies te zijn, namelijk de naam Freddie Mercury. Een beetje zoals de moonwalk van Michael Jackson was - maar dan onwaarschijnlijk veel fantastischer, natuurlijk.

‘’Nothing really matters. tohoooo meeeeeee’’

En zo is het. Zo is het precies. Voor Freddie mattert er op dat moment helemaal niks, in het hele kantelende universum niet. Sterker nog, er mattert sowieso helemaal niks, behalve Freddie. Want Freddie zit in het moment. En zoals hij zijn outfit ís, ís hij ook het moment. Freddie gebeurt. Overdreven? Vraag het maar aan de mensen die erbij waren, want kijkend naar dat filmpje valt er maar één conclusie te trekken: iedereen weet het, het is zoals ik zei, Freddie is het moment.  

‘’I’ve gooooooot to gooooo’’

En dat doet Freddie. Freddie gaat. Freddie gaat lekker. Freddie ís lekker gaan. Dan klinkt er een van de tofste gitaarsolo’s in de geschiedenis van de gitaarsolo’s. Maar dat doet er helemaal niet toe. De gitaarsolo gaat ongemerkt de geschiedenis in, bij de rest van alle gitaarsolo’s in de geschiedenis. Want Freddie staat te dansen, met z’n snor. En maakt een beweging die we nu, meer dan dertig jaar later, allemaal nog kennen. Een beweging die maakt dat alle aandacht, wat er ook gebeurt, zelfs als iemand de tofste gitaarsolo in de geschiedenis van de gitaarsolo’s staat te spelen, naar Freddie gaat. En terecht. 

En dan begínt het pas. 

Freddie krijgt een microfoon met lange draad door iemand aangereikt, want Zijne Hoogheid Mercury de Koningin van Queen heeft meer ruimte nodig voor de grootsheid waarop hij piano speelt, zingt, danst, snort en zijn microfoon neukt.

‘’All we hear is Radio gaga, radio goo goo’’

Freddie is nu god - en dirigent van het grootste orkest dat het universum ooit zag: een biljoental mensen staat te klappen zoals Freddie klapt, te zingen zoals Freddie zingt. Had ik maar zo’n snor, hoor je ze denken.